EN
FR
IT
PL
ES
Version française 
♦ English version 
♦ Strona główna
Selekcja artykułów odbywa się dwuetapowo: na pierwszym etapie zespół redakcyjny (Komitet Redakcyjny i redaktor danego numeru) po zasięgnięciu opinii Rady Naukowej dokonuje wyboru spośród streszczeń zgłoszonych artykułów, proponując autorom zakwalifikowanych streszczeń nadesłanie artykułu; w drugim etapie – wszystkie nadesłane artykuły są kierowane do dwóch lub trzech niezależnych recenzentów (double-blind review process). Ostateczną decyzję o przyjęciu do druku tekstu pozytywnie ocenionego w procesie recenzyjnym podejmuje zespół redakcyjny po zasięgnięciu opinii Rady Naukowej.
Wszystkie złożone do druku recenzje publikacji naukowych podlegają ocenie Zespołu Redakcyjnego (redaktora danego numeru działającego w porozumieniu z Komitetem Redakcyjnym).
Przesłanie przez autora/autorów tekstu do redakcji Romanica Wratislaviensia jest równoznaczne z jego oświadczeniem, że:
(1) przesłany tekst został przygotowany zgodnie z zasadami rzetelności naukowej
(2) autorowi/autorom przysługują autorskie prawa majątkowe do tego tekstu
(3) tekst jest wolny od wad prawnych
(4) tekst nie był wcześniej publikowany w całości lub części, ani nie został złożony w redakcji innego czasopisma lub przeznaczony do publikacji w inny sposób.
Nadesłanie tekstu jest równoznaczne także z udzieleniem nieodpłatnej zgody na wydanie tekstu w Romanica Wratislaviensia oraz jego nieograniczone co do czasu i terytorium rozpowszechnianie, w tym wprowadzenie do obrotu egzemplarzy czasopisma i nieodpłatne udostępnianie jego egzemplarzy bieżących i archiwalnych w Internecie.
Wymagane są informacje o ewentualnych źródłach finansowania publikacji (np. podanie numeru grantu i nazwy instytucji go przyznającej) i wkładzie instytucji naukowo-badawczych (wskazanie jednoznacznej afiliacji).
Aby uniknąć przypadków ghostwriting i guest authorship, autorzy tekstów wieloautorskich proszeni są o wskazanie wkładu poszczególnych autorów w powstanie publikacji (z podaniem imion, nazwisk i afiliacji oraz ze wskazaniem autorstwa koncepcji, założeń i metod wykorzystywanych przy przygotowaniu publikacji); odpowiedzialność za umieszczenie informacji o podmiotach, które przyczyniły się do powstania pracy, ponosi autor zgłaszający manuskrypt, a w przypadku zgłoszenia zbiorowego – autor wymieniony na pierwszym miejscu.
O wszelkich przejawach nierzetelności naukowej, zwłaszcza łamania i naruszania zasad etyki obowiązujących w nauce, redakcja Romanica Wratislaviensia poinformuje odpowiednie podmioty (instytucje zatrudniające autorów, towarzystwa naukowe, wydawcy naukowi itp.).
Więcej zobacz ZASADY ETYCZNE.
OŚWIADCZENIE AUTORA (plik PDF do pobrania)
Teksty, w formie elektronicznej, w formacie *.rtf *.docx, (NIE: *.doc, *.odt ,*.pdf) należy przesłać do sekretarza redakcji (natalia.paprocka@uwr.edu.pl) i redaktora numeru.
1. Artykuł
Język: francuski (podstawowy język czasopisma), hiszpański, włoski lub polski.
Objętość: 18000-40000 znaków (w tym spacje), z przypisami i streszczeniem włącznie.
Układ: Imię i nazwisko Autora — Afiliacja — Adres e-mail, identyfikator ORCID — Tytuł — Tekst główny z przypisami na dole strony; podział treści zaznaczony śródtytułami — Bibliografia prac cytowanych — Tytuł w języku angielskim — Streszczenie w języku angielskim — Słowa klucze w języku angielskim i w języku artykułu.
Streszczenie (500-600 znaków) powinno zawierać: przedstawienie poruszanej problematyki, usytuowanie artykułu w kontekście innych badań, najważniejsze tezy, przyjętą metodę badań i wnioski wypływające z badań.
Format: rtf, docx, Times New Roman, 12 pt, układ strony standardowy, interlinia 1,5.
Redakcyjne wskazówki szczegółowe:
Imiona i nazwiska przywoływane w tekście głównym podajemy w pełnej formie (nie inicjały!), np.: Jean Racine, Witold Gombrowicz. W przypadku powtórnego przywołania osoby podajemy tylko nazwisko (np.: Racine, Gombrowicz).
Podkreślenia i obce słowa: kursywą.
Nie używamy innych form wyróżnienia (wytłuszczenia, podkreślenia, innej czcionki).
Cytaty: cytaty (krótkie) wewnątrz tekstu głównego ujęte w cudzysłów, nie kursywą!; cytaty dłuższe niż trzy wiersze zapisane czcionką 10 pt. i oddzielone od tekstu jednym wierszem pustym przed i po, bez cudzysłowu, z odpowiednim odsyłaczem. Prosimy o dokładne sprawdzenie cytatów! Ewentualne cięcia w cytacie powinny być zaznaczone znakiem [...]. W przypadku cytatu w języku obcym należy podać jego tłumaczenie na język artykułu w samym tekście oraz tekst oryginału w przypisie dolnym. Jeżeli cytat został przełożony przez autora/kę artykułu, należy podać w nawiasie okrągłym inicjały jego/jej imienia i nazwiska, np.: (tłum. M.P.).
Prosimy o nieumieszczanie w tekście cytatów pozyskanych metodą OCR.
Ewentualne przykłady: numerowane cyframi arabskimi w nawiasach i z wcięciem 1,25 cm (standard), czcionka 10 pt. Odesłanie do źródła za pomocą symbolu literowego (por. niżej, źródła przykładów).
(1) Joasia wypiła kawę. (AB, 123)
Przykłady w języku innym niż język artykułu opatrujemy przekładem w nawiasie:
(2) Mike przyjechał samochodem (‘Mike est venu en voiture’). (ZX, 128)
Przypisy na dole strony: zapisane czcionką Times New Roman, 10 pt., interlinia 1,5, każdy przypis zakończony kropką.
Odsyłacze na końcu zdania, przed znakiem interpunkcyjnym (chyba że lokalizują cytat – wtedy bezpośrednio po nim).
Odesłania do dzieł i cytowanych i omawianych: w przypisie, zapis zgodny z poniższymi zasadami:
a) monografia
O. Ducrot, T. Todorov, Dictionnaire encyclopédique des sciences du langage, Seuil, Paris 1972, pp. 15-19.
D. Risterucci-Roudnicky, Introduction à l’analyse des oeuvres traduites, Armand Colin, Paris 2008, p. 25.
Uwaga: Gdy są więcej niż trzy nazwiska autorów, podajemy to, które jest pierwsze na karcie tytułowej plus skrót et al.
b) artykuł w czasopiśmie naukowym
A. Mavrakis, « Les leçons de la peinture », Poétique 94, avril 1993, pp. 171-184.
Z. Kurzowa, « Stylizacja językowa w Senniku współczesnym Tadeusza Konwickiego », Prace Filologiczne XXV, 1974, p. 495.
c) artykuł (rozdział) w dziele zbiorowym
J. Lerot, « La sémantique du discours. Essai de clarification terminologique », [dans:] C. de Schaetzen (dir.), Des Termes et des Choses. Questions de terminologie, La Maison du Dictionnaire, Paris 2000, pp. 13-42.
d) artykuł w czasopiśmie nienaukowym
J. Dubois, « Entretien avec M. X », Le Point, 15.01.2007, p. 14.
T. Sobolewski, « Balkon Konwickiego », Gazeta Wyborcza, 17-18.10.1999, p. 8.
e) Publikacje elektroniczne i źródła internetowe
L. de Rouvroy, duc de Saint-Simon, Mémoires, t. 11, 1722-1723, Didier Hallépée (éd.), Paris 2015, p.152 ; <https://books.google.pl/books?isbn=1508909776> [consulté le 05/03/2017].
K. Wróblewska-Pawlak, I. Strachanowska, « Preferencje językowe młodzieży polskiej w okresie transformacji 1990–1999 », Studia Europejskie, 1/2000, p. 99-114, <http://www.ce.uw.edu.pl/pliki/pw/1-2000_Wroblewska-Pawlak.pdf> [consulté le 29/10/2017]
Gdy odsyłamy do dzieła już cytowanego, ale nieopisanego w przypisie bezpośrednio poprzedzającym, przytaczamy inicjał i nazwisko autora, a po nim przecinek i skrót op. cit. (zapisywany kursywą), przecinek i stronę:
A. Mavrakis, op. cit., p. 178.
Jeśli w artykule pojawiają się odniesienia do więcej niż jednego artykułu danego autora, po nazwisku, a przed skrótem op. cit., podajemy tytuł.
A. Mavrakis, « Les leçons de la peinture », op. cit., p. 175.
Jeśli nazwisko autora pojawia się w tekście, przypis przyjmuje postać:
Op. cit., p. 128.
Gdy odsyłamy do dzieła opisanego w przypisie bezpośrednio poprzedzającym, stosujemy skrót Ibidem, (pisany kursywą), a po nim podajemy stronę, chyba że jest to ta sama strona, co w przypisie poprzednim:
Ibidem, p. 128.
Ibidem.
Źródła przykładów:
Jeżeli artykuł oparty jest na korpusie, na końcu załączamy bibliografię źródeł przykładów, opatrując każdą pozycję stosownym symbolem literowym, np.:
Textes analysés:
M. Duras, Moderato cantabile, collection «double», Editions de Minuit, Paris 1958 (MC).
G. Flaubert, Madame Bovary. Moeurs de province, Introduction, notes et relevés de variantes par E. Maynial, Editions Garnier Frères, Paris 1961 (MB).
T. Konwicki, Kompleks Polski, Wydawnictwo Alfa, Warszawa 1989 (KP); Le complexe polonais, trad. H. Wlodarczyk, coll. Pavillons, P.O.F./Laffont, Paris 1988 (LCP).
Jeśli korpus oparty jest na dziełach jednego autora, w bibliografii źródeł pomijamy jego nazwisko:
KP: Kompleks Polski, Wydawnictwo Alfa, Warszawa 1989; Le complexe polonais, traduit par Hélène Wlodarczyk, P.O.F./Laffont, coll. Pavillons, Paris 1988 (LCP).
MA: Mała Apokalipsa, Wydawnictwo Alfa, Warszawa 1991; La Petite Apocalypse, roman traduit du polonais par Zofia Bobowicz, Editions Robert Laffont, Paris 1981 (LPA).
PR: Rzeka podziemna, podziemne ptaki, Wydawnictwo Alfa, Warszawa 1989; Fleuve souterrain, oiseaux de nuit, roman traduit du polonais par Zofia Bobowicz, Editions Robert Laffont, Paris 1986 (FSON).
Na końcu każdej pozycji stawiamy kropkę.
Podając przykłady, odsyłamy do cytowanego dzieła, stosując symbol i stronę, np.: (KP, 145) (patrz wyżej, przykłady).
Tabele i wykresy powinny być czarno-białe; wykresy tworzone w Excel i wstawione w tekście powinny być dołączone także w formie odrębnego pliku XLS.
Skrót par exemple ma postać wyłącznie: par ex.
2. Recenzja naukowa
Język: francuski, hiszpański, włoski, polski
Objętość: 7000-10000 znaków (w tym spacje i przypisy)
Układ: Tytuł — Dane recenzowanego dzieła (wg schematu poniżej) — Tekst zasadniczy — Imię i nazwisko autora recenzji, afiliacja, adres e-mail, identyfikator ORCID
Dane recenzowanego dzieła
Le droit de traduire. Une politique culturelle pour la mondialisation, par Salah Basalamah, Arras, Artois Presses Université, Ottawa, Les Presses de l’Université d’Ottawa, 2009, 498 pp., € 28 (paperback), ISBN 978-2-84832-102-8; 978-2-7603-0687.
Format: rtf, docx, Times New Roman, 12 pt, przypisy zgodnie z zasadami wskazanymi wyżej, interlinia 1,5.
Recenzje, dotyczycące dzieł opublikowanych w ciągu dwóch lat poprzedzających ukazanie się numeru Romaniców, nie powinny ograniczać się do komentarza nt. ich treści, lecz zawierać także zwięzłą charakterystykę, omówienie podstaw teoretycznych oraz pogłębioną, krytyczną analizę i ocenę publikacji, uwzględniającą aktualny stan badań.
