Justyna Łukaszewicz "Dramaty Franciszka Zabłockiego jako przekłady i adaptacje", Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2006.

W europejskim teatrze XVIII wieku szeroko stosowana była strategia tłumaczenia wolnego, a polscy autorzy tej epoki sięgali głównie po dramaty francuskie. Kiedy w latach 1780-88 Franciszek Zabłocki dostarczał scenie narodowej średnio cztery sztuki rocznie, posługiwał się niezmiernie często techniką amplifikacji, wpisując w swoje adaptacje odwołania do znanej polskim widzom rzeczywistości obejmującej środki płatnicze, tańce, pojazdy, potrawy i szlacheckie tytuły; wykorzystywał też różne kody językowe, stereotypy obyczajowe i etniczne oraz kulturowe kategorie swojskości i obcości.

Justyna Łukaszewicz – wrocławska romanistka, tłumaczka, autorka monografii Carlo Goldoni w polskim Oświeceniu – zbadała to postępowanie translatorskie, przeprowadzając szczegółowe porównanie utworów Zabłockiego z ich pierwowzorami na tle różnic językowych i kulturowych.

 Acta Universitatis Wratislaviensis No 2896