Elżbieta Skibińska (red.), "Konwicki i tłumacze", Oficyna Wydawnicza Leksem, Łask 2006.

Utwory Konwickiego – sceptyka, który, jak się wydaje, pogodził się nie tylko z niemożliwością przekładu doskonałego, ale wręcz z niemożliwością przekładu tout court – czytać mogą w swoich językach Anglicy, Amerykanie, Bułgarzy, Chińczycy, Czesi, Finowie, Francuzi, Grecy, Hiszpanie, Holendrzy, Niemcy, Norwegowie, Rosjanie, Rumuni, Słowacy, Szwedzi, Węgrzy, Włosi… Czy jednak nad Tybrem, nad Sekwaną i nad Hudsonem – a także nad Wełtawą, Dunajem i Wołgą – znany i czytany jest taki sam Konwicki?

W 2006 roku przypadła 80. rocznica urodzin pisarza. To dobra okazja, by podjąć refleksję nad znaczeniem, miejscem i oddziaływaniem dorobku Tadeusza Konwickiego nie tylko w kulturze polskiej, ale także w innych: właśnie kwestii sposobu obecności autora Małej apokalipsy w różnych językach i różnych kulturach dotyczą studia zebrane w niniejszym tomie.

Ze Wstępu

Tom Konwicki i tłumacze wzbogaca naszą wiedzę o recepcji jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych, daje wgląd w trudności, jakie stanowią kulturowe, historyczne uwarunkowania literatury polskiej w konfrontacji z innymi tradycjami kulturowymi, wreszcie porusza mnóstwo ciekawych kwestii szczegółowych z zakresu pragmatyki przekładu.

Z recenzji Jacka Łukasiewicza

Spis treści:

Wstęp 9

I. Zamiast wprowadzenia

Stanisław Bereś: Za co kochamy (prozę) Konwickiego? 19

II. Obecność

Elżbieta Skibińska: Tadeusz Konwicki na przekładowej mapie świata 47

Marcin Cieński: Literaturoznawca jako „tłumacz”: kilka uwag o Konwickim w oczach badaczy niepolskojęzycznych 65

Małgorzata Tomicka: Konwicki we francuskiej prasie 75

Jerzy Koch: Zapożyczenie czy projekcja? Krytyka niderlandzka o Tadeuszu Konwickim 93

Magda Heydel: Metaforyczne i dosłowne, wieloznaczne i jednoznaczne w polskiej i angielskiej lekturze Kompleksu polskiego Tadeusza Konwickiego 141

Wojciech Soliński: Konwicki po czesku, czyli o tym, jak być obecnym… częściowo 155

III. Studia szczegółowe: wokół Małej apokalipsy i Kompleksu polskiego

Jerzy Jarniewicz: O swojskiej obcości, czyli język rosyjski w angielskim przekładzie Małej apokalipsy 179

Ewelina Marczak: Portrety głosowe postaci we francuskim i włoskim przekładzie Małej apokalipsy 189

Natalia Paprocka, Justyna Wesoła: Frazemy we francuskim i hiszpańskim przekładzie Małej apokalipsy 205

Iwona Piechnik: Polska apokalipsa widziana oczami fińskimi i węgierskimi 217

Alicja Żuchelkowska: Przekład na język francuski obrazów metaforycznych w Małej apokalipsie 231

Piotr Blumczyński: Symbolika i terminologia religijna w angielskim przekładzie Kompleksu polskiego 239

Marcin Kurek, Justyna Ziarkowska: Boże Narodzenie w Kompleksie polskim po hiszpańsku 249

Jadwiga Żyszkowska: Kolokwializmy we francuskim przekładzie Kompleksu polskiego, Małej apokalipsy i Czytadła 259

IV. Studia szczegółowe: varia

Anna Bednarczyk: Konwicki po rosyjsku. Kilka uwag o Zwierzoczłekoupiorze w przekładzie Kseni Starosielskiej 275

Marek Tomaszewski: Zwierzoczłekoupiór po francusku, czyli o zmienności znaczeń 285

Renata Krupa: Grzeczność w powieściach Kompleks polski i Czytadło Tadeusza Konwickiego i ich francuskich przekładach 297

Monika Grabowska: Romans Żyda i panny z dworu. O formułach adresatywnych w powieści Bohiń i jej francuskim przekładzie 311

Tomasz Stróżyński: Przekład bardziej „metafizyczny” niż oryginał. Rzeka podziemna, podziemne ptaki Tadeusza Konwickiego po francusku 325

Justyna Łukaszewicz: Francuski przekład Czytadła: tłumacz wobec „niedbałej nonszalancji” 341

Małgorzata Zawadzka: Obraz miasta we francuskim przekładzie Wniebowstąpienia Tadeusza Konwickiego 355

Jerzy Brzozowski: Kronika wypadków miłosnych: przekład intersemiotyczny? 369

V. Zamiast zakończenia: głos tłumacza

Maryla Laurent: Jak pisać niczym Konwicki, gdy się Konwickim nie jest? 381